Regie: Ken Loach | Duur: 101 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 12 jaar
Abbie heeft ‘s nachts een terugkerende droom in Sorry We Missed You: ze zit vast in drijfzand en zakt steeds verder weg. Overdag wordt haar nachtmerrie harde realiteit. Kijkende naar het drama van gevierd regisseur Ken Loach, tweevoudig winnaar van de Gouden Palm in Cannes, is het niet te hopen dat het Verenigd Koninkrijk de EU daadwerkelijk de rug toekeert. Nu al kreunen miljoenen van zijn onderdanen onder de sociaal-economische neergang, en de verwachting is dat de Brexit geen soelaas zal bieden, integendeel.
Neem de familie Turner uit Newcastle, in het noordoosten van Engeland. Vader Ricky en moeder Abbie hebben al schulden en moeten alle zeilen bijzetten om niet nog verder af te glijden. Ricky is pakketbezorger bij PDF (Parcels Delivered Fast) en crosst in zijn bestelwagen heel de stad door. En Abbie, werkzaam als thuishulp met een nulurencontract, gaat van deur tot deur om hulpbehoevenden van een bord eten of een schone luier te voorzien. Quality time doorbrengen met elkaar? Iets leuks doen met hun kids Sebastian en Lisa Jane? Abbie en Ricky hebben er simpelweg niet de tijd voor, noch de middelen.
Ken Loach, van 17 juni 1936 en daarmee een van de ‘oldtimers’ binnen het filmgilde, levert met Sorry We Missed You een indringende film af die herinnert aan I, Daniel Blake (2016): het individu in de verdrukking als gevolg van een economisch bestel dat alleen nog maar om productiviteit draait. Halverwege de film scheert plots FedEx-functionaris Chuck Noland uit Cast Away (2000) door mijn hoofd. Daags voor zijn vliegtuigcrash spoort hij, bijna schuimbekkend van driftigheid, collega Nickolai aan om toch vooral voort te maken: “Tick-tock. Tick-tock. Tick-tock.” Tijd is geld en de klant is koning.
Je voelt het aankomen en het gebeurt: ook Ricky ‘crasht’. Pal na een plaspauze waar uiteraard geen tijd voor is (dan maar in een flesje zeiken), wordt hij verrot geschopt door drie vandalen die er vervolgens met een deel van de pakketvracht vandoor gaan. Wat dan volgt is de waanzin voorbij. Voor de goede orde: u kijkt met Sorry We Missed You niet naar de op hol geslagen fantasie van scriptschrijver Paul Laverty. De film is het product van gedegen research, van talloze vertrouwelijke gesprekken met mensen zoals Ricky en Abbie.
“Master of your own destiny”, luidt het grenzeloze cynisme van Ricky’s bullebak van een baas Maloney (Ross Brewster). O ja, vriendelijk verzoek om de investering in zijn ‘destiny’ zelf even op te hoesten. Dus verkopen Ricky en Abbie hun auto, want anders kan Ricky de bestelbus nooit betalen. En eenmaal in dienst blijkt dat hij geen rechten heeft, alleen plichten. Dagje vrij nemen? Zelf een vervanger regelen en honderd pond neertellen. Kapot scanapparaat? Ook die kosten zijn voor eigen rekening. Wil je weten waar de voedingsbodem voor de gele hesjes-beweging vandaan komt, kijk dan naar Sorry We Missed You.
Sorry We Missed You is een pakketje ellende. Maar laat ik positief besluiten: wel een fraai pakketje. Ruwe schil, zachte binnenkant. De film wordt namelijk glorieus gedragen door Debbie Honeywood als Abbie (fluwelen expressie), Kris Hitchen als Ricky (bijzonder goed), Rhys Stone als hun recalcitrante zoon Sebastian (een artiest in spe) en Katie Proctor als de lieve Lisa Jane. Dwars tegen de moordende stroom van het bestaan in lukt het hun toch enigszins om het gezin-als-hoeksteen-van-de-samenleving-gevoel te creëren. Samen is zo slecht nog niet. En alleen collectief zetten we een rem op een compleet doorgedraaid systeem. Dus blijf toch in vredesnaam bij de EU, lieve Britten.
