Regie: Ron Howard | Duur: 121 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 12 jaar
In Inferno keert Tom Hanks terug als Robert Langdon, de beroemde professor kunstgeschiedenis en symboliek. De succesvolle scenarioschrijver David Koepp kreeg de opdracht om Dan Browns gelijknamige boek naar een filmscript te vertalen. En niemand minder dan Hans Zimmer componeerde de soundtrack. Genoeg grote namen, maar desondanks is de film een misbaksel.
Langdon wordt in een Florentijns ziekenhuis wakker met geheugenverlies. Hij blijkt een geheimzinnige cilinder te bezitten die aanwijzingen bevat over het einde van de wereld. Aangezien de hallucinerende Langdon zijn leven niet zeker is, helpt de jonge dokter Sienna Brooks (Felicity Jones) hem te ontsnappen. Samen openen ze de jacht op de kwade genius achter de cilinder, ene Zobrist die de wereldbevolking met een virus wil decimeren.
Regisseur Ron Howard laat er geen gras over groeien. Helaas. Inferno is een speurtocht waarvan de puzzelstukjes elkaar zo rap opvolgen dat het verhaal amper te verstouwen is. Het camerawerk en de montage gaan hierin ‘vrolijk’ mee. Schichtige, vaak onzinnige close-ups plus de lawine aan cuts maken de film tot een visuele helletocht. Ook het acteerwerk smaakt naar een tussendoortje. Hanks, permanent met een zorgelijke denkrimpel op het voorhoofd, maakt een verveelde indruk en Felicity Jones is, gezien haar bleke expressie, net een tot leven gewekte paspop. Enige chemie tussen de twee valt niet te bespeuren. De dialogen zijn lauw, Langdons opmerkingen cliché (“Things fall apart when you don’t look after them”) en lachen doe je niet één keer. Maar het meest verbijsterend is de ontknoping. Deze staat namelijk haaks op die in het boek. Kennelijk is de feelgoodfactor een heilig huisje dat je beter niet omver trapt.
Het boek van Dan Brown is gebaseerd op de Italiaanse schrijver Dante Alighieri (1265-1321) en de Kaart van de Hel, het schilderij dat kunstschilder Sandro Botticelli maakte van het eerste deel van Dante’s heldendicht De Goddelijke Komedie. Ondanks dat hier veelvuldig naar wordt verwezen, zou je dat bijna vergeten. Oorzaak: er lijkt geen geen wezenlijke relatie te bestaan tussen de belevenissen van Robert Langdon en het leven of werk van Dante. Los van de snelle hap die Inferno is, stelt de film vooral door dat manco enorm teleur.
