Regie: Lee Cronin | Duur: 97 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
Bodyhorror is een subgenre van horror dat volgens Wikipedia “opzettelijk groteske of psychologisch verontrustende schendingen van het menselijk lichaam of een ander wezen laat zien.” Ik was net 16 jaar oud toen ik kennis maakte met dit subgenre. Mijn indringende ‘doop’ was The Fly (1986) van de cultregisseur David Cronenberg (1943), de man die aan de wieg staat van de bodyhorror. Bloody hell, wat vond ik zijn film eng; die arme Jeff Goldblum toch.
Bloedig is ook de Evil Dead-filmreeks, die dik dertig jaar terug gaat en begon met The Evil Dead (1981), geregisseerd door de toen nog piepjonge Sam Raimi. Met Evil Dead Rise, geregisseerd door de Ier Lee Cronin en mede geproduceerd door Raimi, zijn we inmiddels aanbeland bij deel vijf van de populaire horrorreeks. Evil Dead Rise is een vervolg op eerdere delen, maar het plot van de film staat op zichzelf en het personage Ash Williams (Bruce Campbell) is dit keer niet van de partij.
Bodyhorror is niet echt ‘my cup of tea’; tot vandaag had ik geen enkele Evil Dead-film gezien. Blanco ga ik dus Evil Dead Rise in, ruim 90 minuten later kom ik, figuurlijk gesproken, vuurrood de bioscoop weer uit. Niet van de opwinding, maar vanwege de massa’s bloed die het witte doek teisteren. Daar had ik mij op ingesteld, anderzijds: als de eindtitels over het doek rollen, ben ik het verhaal al vergeten. Dat is geen goed teken. Wat is er misgegaan?
Er gaat van alles mis in Evil Dead Rise, dat door het publiek en de meeste filmcritici positief is ontvangen. Ik moet zeggen dat de openingsminuten nog best aardig zijn. Jammer wel dat het bloed die eerste minuten meteen rijkelijk vloeit; het raffinement en daarmee een stukje magie zijn dan al dood en begraven. In hoge mate schuldig aan die vroege ‘onthoofding’ zijn de (speciale) geluidseffecten. Mijn god. Een kakofonie die je bloed eerder doet bevriezen dan stromen.
Het verhaal zelf ziet lijkbleek. De film speelt zich nu eens niet in de bossen af, maar in de stad. Beth (Lily Sullivan) staat onverwachts bij haar zus Ellie (Alyssa Sutherland) op de stoep. Ellie woont met haar drie kids in een appartementencomplex waarvan het maar goed is dat dat binnenkort tegen de vlakte gaat. Bijna was dat eerder dan binnenkort, want plots is er een aardbeving. Wat getril en geschud later stuit Ellies zoon Danny op een zorgvuldig verstopt boek. Het Boek der Doden. Niet openen hoor, dat boek. Dat is vragen om narigheid.
Wat denk je, blijft Danny wijselijk met z’n pubertengels af van het boek? Inderdaad. En dus neemt een demonische enititeit bezit van Ellie. Dat heeft twee gevolgen: vanaf dat moment is mama boos, en ziet mama eruit alsof ze inderdaad door een demon is bezeten: niet echt appetijtelijk (fraaie grime, dat zeker). Dat Ellie haar eigen kroost en zuslief in het vervolg nadrukkelijk naar het leven staat, komt niet als een verrassing. Wel verrassend is dat het even duurt eer Beth doorheeft dat haar zus écht niet meer de oude wordt; de Bokaal der Snuggerheid in Evil Dead Rise gaat in ieder geval niet naar Beth.
Wie niet zo slim is, moet sterk zijn. Of moedig. Beth is beide. Ze weet met Kassie, de jongste van Ellies dochters, te ontsnappen en komt terecht in een ondergrondse parkeergarage. Daar wordt het voor het eerst een beetje spannend; een paar aardige shots en muziek die wat minder als een rasp in de oren voelt. De slotscène is bloedig in het kwadraat. Beth blijkt namelijk reuzehandig met een kettingzaag, de brokken gaan vervolgens door een (soort van) houtversnipperaar. Maar wat doet zo’n ding in vredesnaam in een parkeergarage?
Zo’n 6500 liter nepbloed gebruikte Lee Cronin in Evil Dead Rise. Fans van bloed en ‘gore’ zullen hun vingers er vast bij aflikken, maar verder heeft Cronins film niet veel te bieden. Over het acteerwerk van Sullivan en Sutherland ben je snel uitgepraat, de dialogen zijn cliché en lachen doe je al helemaal niet. Niemand minder dan The King of Horror (Stephen King) liet zich op Twitter onlangs lovend uit over Evil Dead Rise. En op diverse fora gaat de film ook als een raket. Bizar. Mijn verdict: hopelijk wordt de doden géén nieuw leven meer ingeblazen.
