Regie: Taylor Sheridan | Duur: 107 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
Sensationeel was de bijdrage van Taylor Sheridan aan Sicario (2015) en Hell or High Water (2016). Beide prijswinnende misdaaddrama’s waarvoor hij het scenario schreef. En voor Wind River, zijn tweede film als regisseur, klom hij opnieuw in de pen. “Als ik boos word, begin ik te schrijven.”
Wind River speelt zich af in het gelijknamige indianenreservaat in Wyoming. Hoofdpersoon is de doorgewinterde jachtopziener Cory Lambert (Jeremy Renner) die op een dag het bevroren lijk van een tienermeisje vindt. De FBI zet hierop de onervaren agente Jane Banner (Elizabeth Olsen) op de zaak. Eenmaal ter plekke stelt ze vast dat er sprake is van moord, en opent ze samen met Cory de jacht op de daders.
Wind River is het slotstuk van Sheridans frontier-drieluik. Drie films die zich situeren in een wetteloos stuk niemandsland. “Hier overleef je of geef je het op”, zegt Cory, wiens vondst in de sneeuw een wond openrijt. Jeremy Renner, wat een acteur. Waaghals in The Hurt Locker (2008), wetenschapper in Arrival (2016) en nu, blijkens zijn verdrietige mimiek, een geamputeerde ziel. Maar opmerkelijk genoeg ook de zachtheid zelve. Sterk hoe hij die twee eigenschappen verenigt. Mooi is ook de groeiende band tussen hem en Jane. De stadse dame (een kranige Olsen) beseft nauwelijks in welke beerput ze terecht is gekomen. Maar net als FBI-agente Kate in Sicario recht ze de rug en toont ze zich een professional.
Wind River grijpt je aan, is mooi gefilmd, maar overweldigt minder dan Sicario en Hell or High Water. Dat is niet zozeer te wijten aan het plot, als wel aan twee andere zaken: de gemiddelde shotlengte houdt niet over (veel cuts, dus veel onrust) en de soundtrack stelt nogal teleur. Ja, het menselijk lijden in het godvergeten reservaat is onmiskenbaar. Maar opdat drama echt door merg en been gaat, moet de muziek van een zwaarder kaliber zijn.
Misdaadthrillers als eyeopeners voor maatschappelijke misère. Met het harde Wind River kaart Sheridan de problematiek aan van de als paria’s levende indianen. “Als er een inheems-Amerikaanse vrouw verdwijnt, wordt dat niet geregistreerd”, is de onthutsende mededeling aan het eind van de film. Inderdaad om woedend van te worden.
