Regie: Paul Dano | Duur: 105 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 9 jaar
Buiten beeld krijgt Jerry zijn ontslag. Op de achtergrond zijn twee mannenstemmen te horen, maar de camera is en blijft gericht op zijn zoon Joe (Ed Oxenbould), wiens expressie verraadt hoe laat het is. Vanaf dat moment weet je dat het verhaal vanuit zijn perspectief wordt verteld. Wildlife bewijst eens te meer dat weinig kan tippen aan goed drama.
De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Richard Ford uit 1990 en speelt zich af in Great Falls (Montana) in de jaren zestig. De aan Canada grenzende staat wordt geteisterd door bosbranden en de werkloze Jerry (Jake Gyllenhaal) voelt zich geroepen om bij de vrijwillige brandweer te gaan. Aangezien dat slecht betaalt, neemt zijn echtgenote Jeanette (Carey Mulligan) een job als zwemlerares. Tijdens Jerry’s afwezigheid begint ze een verhouding met een oudere man.
Sinds Prisoners (2013) ben ik gecharmeerd van de acteur Paul Dano, met Wildlife laat hij zien tevens een geboren filmmaker te zijn. Een man die gevoel legt in zijn werk. Dano: “It’s a film that is deeply depending on its cast.” Van de drie acteurs baart Oxenbould, die nog achttien moet worden, het meeste opzien. Een Australisch natuurtalent met (uiterlijk) trekjes van Dano. Door Joe’s ogen zien we hoe een modelgezin uiteenvalt. Eerst knijpt pap ertussenuit, waarna hij met groeiend ongeloof zijn mam aanschouwt. De gemiddelde puber zou zijn kont tegen de krib gooien. Echter, de 14-jarige knaap tracht juist het cement tussen de stenen te zijn. Dus neemt hij de taak van de man in huis op zich. Hij is het luisterend oor voor zijn aan escapisme ten prooi vallende ouders.
Een zo’n eerlijk mogelijke film maken, dat wilde Dano. Een belangrijke rol is hierbij weggelegd voor de camera. Netjes ‘binnen de lijntjes kleuren’ vereist een fluwelen touch. Dus “to not move the camera unless it meant something”, licht hij zijn keuze toe om, inderdaad, weinig met de camera te bewegen. Wat een zegen, wat een rust. Behalve frisse nieuwkomer Oxenbould is de Britse Carey Mulligan ontzettend goed als een huisvrouw die plotseling in een andere rol wordt gedwongen. Nogal schaamteloos geeft de dertiger zich over aan de welgestelde, krakkemikkige autodealer Warren, maar wroeging en onvrede fluiten haar terug. Dan staat Jerry op een dag weer voor de deur. Kort hierop, wanneer Joe zegt naar bed te gaan omdat hij de volgende dag gewoon naar school moet, volgt het meest veelzeggende shot van de film.
Wildlife. De titel verwijst naar documentaires waarin dierengedrag geobserveerd wordt. Via zuivere ziel Joe Brinson, die oordeelloos observeert, niets forceert en hoogstens probeert bij te sturen, leren we dat zijn ouders ook maar mensen van vlees en bloed zijn. Fraai spel en ongecompliceerd camerawerk staan aan de basis van een prachtig ingetogen, psychologisch gelaagd filmdrama. Paul Dano kan terugkijken op een uitstekend regiedebuut.
