Regie: Guillaume Nicloux | Duur: 91 minuten | Taal: Frans & Engels | Kijkwijzer: 12 jaar
Vijfendertig jaar geleden speelden Gérard Depardieu (1948) en Isabelle Huppert (1953) in Maurice Pialats Loulou (1980). De twee boegbeelden van de Franse cinema zijn opnieuw te zien in Valley of Love, een zeer onbevredigende roadmovie van regisseur Guillaume Nicloux.
Zes maanden na de zelfmoord van hun zoon Michael treffen vader (Depardieu) en moeder (Huppert) elkaar weer. Michael heeft beiden namelijk een afscheidsbrief geschreven waarin hij hun voorstelt af te spreken in Death Valley (Californië). Ze zien het absurde van de situatie in, maar geven desalniettemin gehoor aan zijn wens.
Valley of Love heeft autobiografische trekjes. Nicloux’ film is namelijk een eerbetoon aan zijn overleden vader Alain die in Death Valley aan Guillaume verscheen. Bovendien bezweek de zoon van Gérard Depardieu in 2008 aan een longontsteking. Je eigen kind overleven is een nachtmerrie voor iedere ouder, maar ogenschijnlijk niet voor Gérard en Isabelle die elkaar jaren niet hebben gezien. Met een gedeeld verleden, gebrandmerkt door een groot verlies, is het toch aannemelijk om gevoelens van verdriet, schuld en schaamte uit te wisselen? Nee dus.
Gérard hekelt de door hun zoon uitgestippelde expeditie in één van de heetste oorden op aarde. Lichamelijk ongerief door de moordende hitte pookt de ergernissen op en kleuren hun weerzien asgrijs. Depardieu stelt het meest teleur. De extreem zwaarlijvige – hij is net een reusachtige gehaktbal met astma – speelt een nuchtere ziel met een rebelse attitude. Huppert lijkt qua postuur en emotionele erupties op Tante Sidonia. Ze probeert hem te overtuigen van de noodzaak tot uitwerking van hun ‘trauma’ en wijst hem op de betekenis van spiritualiteit in dit verband. Haar boodschap komt niet aan; tot diepgaande uitwisselingen komt het dan ook niet. En omdat Michael grotendeels een fantoompersonage blijft, verzandt het verhaal jammerlijk.
Valley of Love is geen bedevaart van hart tot hart, het mystieke woestijndecor ten spijt. Het scenario is tandeloos, het oeverloze gezwam irriteert en het einde is net zo vaag als de metafysische toespelingen die Nicloux op de kijker afvuurt. Helaas heeft zijn werk bitter weinig om het lijf, ondanks Gérard ‘Obélix’ Depardieu en ‘grande dame’ Isabelle Huppert.
