Regie: Mia Hansen-Løve | Duur: 112 minuten | Taal: Frans | Kijkwijzer: AL
Wat zie ik niet dat mijn collega’s wél zien? Dat vraag ik me af als Un Beau Matin een slordige drie kwartier onderweg is. Ik heb op dat punt namelijk het idee dat de film nog moet beginnen, maar eigenlijk weet ik dan al beter. Dus troost ik me met het vreugdevolle gegeven dat van de honderdtwaalf minuten pitloze realitysoap ruim een derde voorbij is. Helaas breekt ook voormalig Bond-girl Léa Seydoux geen potten in de nieuwe, deels autobiografische film van de Parijse filmmaakster Mia Hansen-Løve (Bergman Island, 2021).
Seydoux speelt in Un Beau Matin Sandra Kienzler. Sandra is alleenstaande moeder van een dochtertje (Linn) en werkt daarnaast als freelance tolk en vertaalster. Haar vader Georg (Pascal Greggory) lijdt aan een neurodegeneratieve ziekte, waardoor hij steeds minder zelfredzaam is. Op een dag loopt Sandra in Clément (Melvil Poupaud) een oude vriend tegen het lijf.
Synopsis en narratief zijn vrijwel synoniem aan elkaar in Un Beau Matin. Met andere woorden: veel meer dan wat in de tweede alinea staat, heeft dit ‘romantisch drama’ helaas niet in petto. De film is een soort schakelprogramma met een hoog déjà-vu-gehalte. We zien Sandra voortdurend ‘pendelen’. Pendelen tussen alle ballen die ze hoog moet houden. Haar vader bezoeken, voor Linn zorgen, werken, rollebollen met Clément (ja, die worden verliefd, zag ik écht niet aankomen). O ja, ze moet verder nog voor Linn zorgen, haar vader bezoeken, werken en lekker rollebollen met Clément. Een centrifuge aan banaliteiten waar ik een beetje van doordraai.
Naarmate de film vordert komt er een fractie deining in het platte plot; het zijn echter maar onschuldige golfjes. Variaties op hetzelfde narratief. Sandra’s vader Georg takelt verder af en raakt verzeild in een verpleeghuis-carrousel. En Clément komt maar niet los van zijn vrouw Valérie, waardoor hij alleen parttime bij Sandra kan zijn. Uiteraard frustreert dat Sandra, waarna die arme Clément hun ‘relatie’ dan maar beëindigt. Wat een tranendal, zeg. Maar binnen de kortste keren is de breuk weer gelijmd. Un Beau Matin is een bouquetreeksromannetje. Ware romantiek? Diepe gevoelens? Wezenlijke uitwisseling? Echt drama? Pas du tout.
Naar verluidt speelt de film zich af in Parijs. De lichtstad. Stad van de liefde. Waar je zo ongeveer struikelt over het cultureel erfgoed. Wat jammer dan dat het in potentie uitnodigende decor nauwelijks tot geen rol speelt binnen het verhaal. Vertel je mij na een uur dat Un Beau Matin zich in Reykjavik afspeelt, dan geloof ik dat meteen. Met de nota bene in Parijs geboren protagoniste Léa Seydoux (1985) had er toch veel meer in gezeten? Sowieso ben ik niet wild van Seydoux. Kille façade, een zogenaamd pittig kapsel en een troosteloze outfit – is er ook in Parijs een Wibra? Ironisch genoeg past haar presentatie perfect bij de film, en vice versa.
Welgeteld twee aardige momentjes kent Un Beau Matin, een verder slaapverwekkende film. Een van die momentjes betreft de filosofische beschouwing van Sandra omtrent de boeken van Georg; zowaar veer ik even op uit mijn stoel. Dat andere momentje zal ik niet verklappen, dan heeft u nog iets om naar uit te kijken. Hoe dan ook, een zwaar thema als de vergankelijkheid in beeld brengen vraagt veel meer fantasie en bezieling dan ik in Un Beau Matin zie. Dat de kritieken op de film dan ook zo positief zijn, is op zijn zachtst gezegd curieus.
