Regie: Tobias Lindholm | Duur: 121 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 12 jaar

Maart 2006. De rechter wijst een zwaar vonnis in de zaak tegen Charles Edmund Cullen: hij moet tot het jaar 2403 achter de tralies (18 maal levenslang). De ‘Angel of Death’ zit zijn straf uit in de gevangenis van New Yersey, de staat waar hij in 1960 geboren werd. Had hij maar nooit het levenslicht gezien, is mijn gedachte na het zien van het huiveringwekkende The Good Nurse, een waargebeurd Netflix-drama naar de gelijknamige roman van de Amerikaanse journalist Charles Graeber.

The Good Nurse speelt zich af in 2003 en gaat over Amy Loughren (Jessica Chastain), die als verpleegster werkt in het Parkfield Memorial Hospital, een fictief ziekenhuis in New Yersey. Op een dag verwelkomt ze daar in de persoon van Charles Cullen (Eddie Redmayne) een nieuwe collega op de ic-afdeling. Amy is in eerste instantie over hem te spreken, totdat blijkt dat ‘Charlie’ niet de verantwoordelijke steun en toeverlaat is die ze in hem heeft gezien.

Het beeld is zwart. Maar de piepjes, steeds sneller, en een snerpend alarm verklappen dat het foute boel is. Charlie vraagt onmiddellijk om assistentie. Collega’s snellen toe. Hij maakt plaats voor hen, zelf gaat hij aan het voeteneind van het bed staan. De camera staat voor de deuropening van de kamer en is gericht op Charlie (zijaanzicht). Via een slow zoom zien we Charlie, als ware hij in trance, toekijken hoe zijn collega’s alles uit de kast halen om de patiënt te reanimeren. Tevergeefs. Charlie heeft het wel gezien en blaast vervolgens doodkalm de aftocht.

In de beginscène, griezelig goed, zien we dat Charlie niet helemaal spoort. Waarmee de kijker al een ‘voorsprong’ heeft op Amy: er staat haar een hoop ellende te wachten, alleen weet ze het nog niet. Wanneer ze kort daarop met hem kennismaakt, lijkt ze vooral opgelucht. De tengere Charlie maakt een ervaren indruk en straalt rust uit. Hij heeft een warme stem, toont zich een solidair mens en is invoelend. Geen spoortje van een griezel. “I met the murderer twice”, verklaarde Loughren aan CBS Mornings, pal voor de release van de film in oktober 2022.

Ook Amy wordt (in de tweede scène) raak geportretteerd. Als een dame die hart voor de zaak heeft, voor mensen. Ze vliegt van het ene ic-bed naar het andere. En dat met gevaar voor lijf en leden, want ze heeft cardiomyopathie (een ziekte van de hartspier). De levensbedreigende kwaal verbergt ze echter voor haar werkgever, bang als ze is voor de mogelijke consequenties. Maar het ook voor Charlie geheim houden lukt haar niet. Waardoor hij al vrij snel een dubbelfunctie vervult: op de werkvloer is hij een geschenk uit de hemel, privé is hij Amy’s vertrouwenspersoon.

The Good Nurse is volmaakt bloedstollend en verdient daarom de maximale score van vijf sterren. Het acteerwerk, om te beginnen, is om in te lijsten. Van voormalig Oscarwinnaar Eddie Redmayne krijg je de koude rillingen. Hij vertolkt Cullen met een klinische precisie, waarbij er continu een dun wandje voelbaar is tussen Charlie de warme collega en Charlie de gestoorde freak. Door zijn ‘heiige’ oogopslag, lijzige manier van praten en futloze loop is het alsof je naar een opgewarmd lijk aan het kijken bent. Let ook op zijn kledij, die hangt er maar wat bij.

Vooral in de tweede helft van de film, een psychologische thriller en misdaaddrama in een, zien we Redmayne op zijn allerbest. Dan blijkt namelijk hoe geestelijk ontspoord Charlie is. “I can’t, I can’t, I can’t!” briest hij tijdens een verhoor steeds luider en driftiger in de richting van rechercheur Tim Braun, die hem het vuur aan de schenen legt, maar perplex staat bij zoveel verbale agressie. Het is het hoogtepunt van de show die de in Londen geboren acteur (1982) weggeeft in The Good Nurse.

In Jessica Chastain (ook zij heeft een Oscar op haar palmares) heeft Redmayne een meer dan waardige tegenspeelster. Ze levert een formidabele vertolking af als Amy, wier vertrouwen in Charlie omslaat in twijfel en later afschuw als blijkt dat er kort na elkaar meerdere patiënten op de ic-afdeling overlijden. Een van hen is Ana Martínez, maar was zij juist niet aan de beterende hand? En waarom wordt haar plotselinge dood angstvallig door het ziekenhuis in de doofpot gestopt? Speurneuzen Tim Braun en zijn collega Danny Baldwin duiken op de zaak.

Het personage Amy evolueert voor mijn gevoel meer dan het personage Charlie. Van Chastain (1977) wordt daarom per saldo iets meer gevraagd dan van Redmayne. Stel je voor in Amy’s schoenen te staan. Iemand volledig vertrouwen en hem toegang geven tot je privéleven. Om plots te ontwaken in een nachtmerrie. IJzingwekkend is het moment dat Amy, single moeder van twee jonge meiden, nietsvermoedend thuiskomt en versteent bij het zien van Charlie. Meneer zit in haar huis lekker op de bank, alsof er niets aan de hand is. Ook lik je je vingers af tijdens de scène in het restaurant, waar Amy het beest recht in de bek kijkt. Adrenaline op het menu.

Wat zeer in het oog springt in The Good Nurse, is de geraffineerde cameravoering van Jody Lee Lipes (hij schoot ook Manchester by the Sea, 2016). Hij neemt, met name wanneer Charlie en Amy elkaar een op een treffen, beiden frequent close in beeld. In samenwerking met editor Adam Nielsen creëert Lipes een hoge mate van intimiteit; hij laat je geen andere keuze dan je te identificeren met beide personages. Ten slotte heeft de ambientmuziek van de Noorse componist Geir Janssen (alias Biosphere) de uitwerking van een drug. Bedwelmend, vertragend. Alsof je dwalende bent door een schimmige onderwaterwereld.

Ik kan geen zwakke plekken ontdekken in The Good Nurse. Het verhaal grijpt je vanaf de eerste tel bij de keel. In de adembenemende slotscène, als het Amy lukt wat Braun en Baldwin eerder niet lukte, bekruipt mij een gevoel van compassie voor het zwaar beschadigde kind dat Charlie Cullen is. Het hoopje ellende ging de annalen in als een beruchte seriemoordenaar, met de naald als wapen. Maar hoe bestaat het dat Cullen zestien jaar lang, en in negen verschillende ziekenhuizen, gewoon zijn gang kon gaan? Omdat de dader een waslijst aan stille handlangers had, blijkt ook uit de eveneens onlangs uitgebrachte docu Capturing the Killer Nurse.