Regie: Craig Johnson | Duur: 93 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 6 jaar
Wanneer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene(n) zinvol verband is volgens de Zwitserse psychiater en psycholoog Carl Gustav Jung (1875-1961) sprake van synchroniciteit. Anders gezegd: men ervaart de gebeurtenissen als meer dan toeval, omdat ze schijnbaar met elkaar te maken hebben zonder dat er sprake is van een oorzakelijk verband. Synchroniciteit stelt de causaliteit zelf niet ter discussie, maar het beweert slechts dat gebeurtenissen ook gegroepeerd kunnen worden onder hun betekenis. Dit blijkt ook uit de prima film The Skeleton Twins.
Maggie Dean (Kristen Wiig) staat op het punt zich van het leven te beroven, maar een telefoontje brengt redding: haar tweelingbroer Milo (Bill Hader) is na een mislukte zelfmoordpoging in het ziekenhuis opgenomen. Maggie’s bezoek aan Milo maakt een einde aan tien jaar radiostilte waarin broer en zus van elkaar zijn vervreemd. Aarzelend accepteert Milo het voorstel van Maggie om bij haar thuis (in New York) op krachten te komen.
Onvrede verklaart hun flirt met de dood. De homoseksuele Milo, een sentimentele rebel met een onbeduidend baantje, leeft alleen en grijpt regelmatig naar de fles. Zijn zus is mondhygiëniste en getrouwd met goedzak Lance (Luke Wilson) met wie ze op de blije drempel van gezinsuitbreiding staat. Maar achter de façade van ‘huisje-boompje-beestje-Maggie’ gaat een ongelukkige vrouw schuil die worstelt met fundamentele keuzes.
Van je familie moet je het hebben. The Skeleton Twins is het verhaal over twee bloedverwanten die elkaar de sleutel tot introspectie en heelwording aanreiken. De chemie tussen de tweelingen is prachtig in evenwicht waarbij ze elkaar in toenemende mate spiegelen. Straffe dialogen en humor met een zwart randje; Wiig, Hader en Wilson zijn allen uitstekend op dreef. Verheugt u zich op de scène waarin Milo en Maggie helemaal los gaan op het nummer Nothing’s Gonna Stop Us Now van de Amerikaanse rockband Starship; acteerwerk om je vingers bij af te likken. Hulde aan regisseur Craig Johnson voor deze bitterzoete en zeer vermakelijke dramedy.
