Regie: Anna Odell | Duur: 90 minuten | Taal: Zweeds | Kijkwijzer: 12 jaar
In The Reunion gaat Anna Odell twintig jaar na dato alsnog verhaal halen bij de pestkoppen die haar het leven op de middelbare school zuur hebben gemaakt. De film is deels een parodie op Festen (1998), een Deense dramafilm waarin een feestelijk familiediner ontspoort wanneer zoon Christian zijn jarige vader Helge tijdens een toespraak de les leest. Ook in The Reunion zet een speech de toon voor ongemakkelijke taferelen. In het eerste deel van de film richt Anna zich namelijk tot de aanwezigen op een schoolreünie waarvoor ze in werkelijkheid niet is uitgenodigd. Dit opmerkelijke gegeven is het uitgangspunt van deel twee. Als reactie op haar afwezigheid confronteert ze hierin haar echte klasgenoten met haar film waarin ze de gebeurtenissen schetst indien ze wél van de partij was geweest.
The Reunion herbergt elementen van een mockumentary, een nepdocumentaire, maar Odell voegt een dimensie toe. Haar werk is namelijk een speelfilm ín een mockumentary over het leven van de maakster.’ Anna Odell speelt dus zichzelf in de film waarmee ze overigens haar regiedebuut maakt.
Niet zozeer pesten vormt de thematiek in The Reunion, maar eerder het gegeven dat je zult lijden in de mate dat je te manipuleren bent. Dat Odell deze subtiele wisselwerking niet benoemt, noch zichzelf een spiegel voorhoudt, komt het plot niet ten goede. De timide Anna gaat gebukt onder psychische ballast, maar weigert de hand in eigen boezem te steken. Beter uit de verf komt de wetmatigheid dat ervaringen per definitie subjectief zijn. Vooral uit de gesprekken tussen Anna en Christoffer (Christopher Wollter) blijkt het verschil in interpretatie tussen zender en ontvanger.
Weliswaar wordt de interessante materie in de film niet geheel uitgewerkt, maar de doordachte opzet en het prima optreden van de cast compenseren dit gemis. The Reunion is een oprecht relaas dat het midden houdt tussen fantasie en werkelijkheid, en daarom veel aan de kijker overlaat.
