Regie: James Ponsoldt | Duur: 106 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: AL
Ze bestaan, maar zijn zeldzaam. Films die je de tijd doen vergeten, je gedachten het zwijgen opleggen en waarvan je de aftiteling door een zilte waas aanschouwt. The End of the Tour is er zo een. De film is gebaseerd op het boek Although Of Course You End Up Becoming Yourself van David Lipsky, redactiemedewerker bij hét muziektijdschrift in de VS: Rolling Stone.
In The End of the Tour interviewt Lipsky (Jesse Eisenberg) schrijver David Foster Wallace (Jason Segel) tijdens zijn promotour, kort na de publicatie van diens veelgeprezen roman Infinite Jest. Vijf dagen lang trekken de twee mannen zij aan zij op. Subtiel maar zienderogen slinkt hierdoor de afstand van Lipsky tot zijn onderwerp.
Ergens lijken ze op elkaar, maar Wallace en Lipsky zijn vooral tegenpolen van formaat. Lipsky: “He wants something better than he has. I want precisely what he has already.” Het spanningsveld tussen de dertigers uit zich in verbaal degengekletter van de allerhoogste orde. Onbegrijpelijk dat Segels optreden, een tien met een griffel, het Oscarcomité is ontgaan. Begenadigd schrijver Wallace is een bonkige hippie met vriendelijke ogen en een ietwat lijzig stemgeluid. Hij heeft zich verschanst in Illnois, ver weg van de egomane schrijversscene. Zijn algehele stijl, slonzig, verhult en onthult tegelijkertijd de ongelukkige ziel die hij is; getekend en geketend door ‘the American way of life’. In de eveneens subliem acterende Eisenberg (expressief ijzersterk) ontmoet hij de ambitieuze journalist wiens bewondering voor zijn ‘leraar’ langzaam overhelt naar afgunst. Want doet Wallace zich niet anders voor dan dat hij in werkelijkheid is? Het slotstuk van The End of the Tour geeft antwoord en is het beste wat film te bieden heeft.
Twee spiegelbeelden zijn aan de wandel in het onvergetelijke, tot in je merg voelbare The End of the Tour. James Ponsoldts film is de overtreffende trap van schoonheid. “David thought books existed to stop you from feeling lonely”, memoreert Lipsky in de laatste scène van de film, met muziek zo mooi dat het bijna pijn doet. Maar behalve boeken, geduldige vluchtheuvels binnen het aardse bestaan, is er nog een medicijn tegen eenzaamheid: een goed gesprek.
