Regie: John Chester | Duur: 91 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 9 jaar
Willen we de CO2-emissie drastisch verminderen, dan moet de land- en tuinbouw ook een bijdrage leveren. Het moet boeren mogelijk gemaakt worden om kleinschaliger te opereren, te verduurzamen. Het zijn kreten uit het klimaatakkoord waarvan de inkt nog niet eens droog is. Ook de biodiversiteit wordt hierin genoemd. Hoe ontzettend belangrijk dat laatste is, benadrukt de documentaire The Biggest Little Farm. Maar biodiversiteit realiseren is een varkentje dat je niet zomaar even wast.
Het is 2010. Cameraman John Chester en zijn vrouw Molly wonen in een klein appartement in Los Angeles. Al jaren droomt chef-kok en foodblogger Molly ervan om een boerderij te beginnen waar ze op ecologische wijze producten kan verbouwen. Met een beetje hulp van hun hond Todd wagen ze de sprong: even buiten Los Angeles schaffen ze een flinke lap grond aan. Vervolgens toveren ze het dorre land stap voor stap om tot een waar paradijsje.
“John and Molly had a farm, E-I-E-I-O!” Een vreemde eend in de bijt is hun boerderij wel, als je het tenminste afzet tegen de onvoorstelbare droefenis die gepaard gaat met de grootschalige monocultuur in Californië; een landschappelijke verschraling die je direct naar de Prozac doet grijpen. Dus graag meer van dat soort vreemde eenden! Maar dan niet alléén eenden, ook kippen, varkens, schapen. John en Molly leren snel in dat opzicht. Wat wil je ook, met een fantastische mentor als Alan York aan je zijde?
Zeven jaar. Zo lang hebben John, Molly en een team van devote helpers nodig om de “delicate dans van co-existentie” op poten te zetten. Een droom die, juist door tal van tegenslagen, aan realiteit wint. Recorddroogte, storm, natuurbranden. En diverse plagen. Wat doe je als duizenden spreeuwen je prachtige perziken verwoesten? Hoe bestrijd je een slakkeninvasie? En moet een ongrijpbare coyote dan toch maar afgeschoten worden omdat hij het op de kippen heeft gemunt? John: “Observatie gevolgd door creativiteit is onze belangrijkste bondgenoot geworden.”
Die creativiteit blijkt Moeder Natuur in ruime mate voorhanden te hebben. Van het hoopvolle The Biggest Little Farm word je vooral erg blij. De mooi gefilmde (veel close-ups) en vlot gemonteerde documentaire toont aan dat elk levend wezen welkom is én gedijt binnen de ‘circle of life’; een cirkel waar de rek nooit uit gaat. Wij mensen hoeven niet eens zoveel te doen, behalve dan de natuur de tijd en ruimte te laten om een eventuele disbalans zelf te herstellen. Wist u bijvoorbeeld dat kwik, kwek en kwak wel raad weten met al die slakken?
