Regie: James Cameron | Duur: 137 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
“I’ll be back”, sprak Arnold Schwarzenegger resoluut in The Terminator (1984). En de dodelijke kleerkast hield woord. In 1991 keerde hij terug in het succesvolle vervolg Terminator 2: Judgment Day, waarvan het budget trouwens ruim 100 miljoen dollar bedroeg (tegen amper 6.5 miljoen voor The Terminator). De film sleepte vier Oscars in de wacht en bracht wereldwijd een half miljard dollar in het laatje. Het leukste weetje is echter dat hij opnieuw is te zien, in 3D.
Hoe zat het ook alweer? In de eerste film is de jonge Sarah Connor (Linda Hamilton), moeder van toekomstig verzetsleider John (Edward Furlong), doelwit van een cyborg (Schwarzenegger) die naar het verleden is gestuurd om haar te elimineren. Dat mislukt, waarna Schwarzenegger het in deel 2 opneemt tegen een nog dodelijker Terminator-model: de T-1000 (Robert Patrick) die het dit keer op John Connor zelf heeft voorzien.
Jeugdsentiment voor de een, een noviteit voor de ander. Het maakt niet uit: Terminator 2: Judgment Day is en blijft een vette prent. Een paar momenten daargelaten voegt de 3D-bewerking weinig toe, maar dat mag de pret niet drukken. Waar een gemiddelde blockbuster niet zelden migraine-materiaal is, neemt regisseur James Cameron juist de tijd om het verhaal te laten ontstaan. Het simpele plot draait om het kat-en-muisspel tussen de twee mensachtige robots, met actie die je naar adem doet happen. Grootste verdienste ten opzichte van The Terminator is dat hij minder luguber is, minder bloedig. Er is meer ruimte voor dialogen en humor. Vooral de interactie tussen Schwarzenegger en Furlong is prachtig. De knul slaagt erin de machine menselijkheid bij te brengen. “No problemo” en “hasta la vista, baby”, in plaats van “negative” of “affirmative”.
Sequels zijn vaak minder indrukwekkend dan hun voorganger, maar Terminator 2: Judgment Day is een uitzondering op die regel. Het geweldige camerawerk, de montage en de effecten zijn nog een paar redenen om de klassieker te gaan zien. Bedenk daarbij dat de toegetakelde Schwarzenegger (laatste scène) het uitzonderlijk knappe resultaat is van vijf uur werk van een peloton aan grimeurs. Eindoordeel: tof dat je terug bent, Arnie!
