Regie: Afonso Poyart | Duur: 101 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
De media zijn dol op het voorvoegsel ‘horror’. Horrorwinter, horrordokter, horrorinflatie, en ga zo maar door. Laat ik voor één keer meegaan in deze modegril: horrorkadrering en horrormontage. Uiteraard verwijzen beide krachttermen naar de film Solace. De eerste betreft de schokkerige cameravoering en het feit dat op de raarste momenten wordt ingezoomd. De tweede slaat op het bombardement aan beeldwisselingen waar je bijna hoofdpijn van krijgt. Biedt het optreden van ‘good old’ Anthony Hopkins (1937) dan enige troost?
Hopkins speelt John Clancy, een gepensioneerde paragnost waar FBI-agenten Joe (Jeffrey Dean Morgan) en zijn partner Katherine (Abbie Cornish) een beroep op doen om een reeks mysterieuze moorden op te lossen. Hun samenwerking kent een stroeve start, maar dankzij Clancy komen de speurneuzen stukje bij beetje de boef (Colin Farrell) op het spoor. Probleem is echter dat hij ook over helderziende kwaliteiten beschikt, en dat hij Clancy hierin zelfs overtreft. Hierdoor loopt het drietal voortdurend achter de feiten aan.
De personages in Solace zijn duf, krachteloos. Zo heeft hoofdinspecteur Joe de uitstraling van een vriendelijke chef-kok en zijn partner Katherine die van een keurig kamermeisje. Aanvankelijk staat de bleke dame sceptisch tegenover Johns gave, maar gaandeweg raakt ze overtuigd. De manier waarop ze naar de grijsaard kijkt, vol ontzag, doet denken aan Jodie Foster in The Silence of the Lambs (1991).
In de door verdriet verscheurde John zien we een plichtmatig acterende Hopkins die meer medelijden dan bewondering afdwingt. Vooral het minzame glimlachje van ‘Meneer Alwetend’ is irritant. De chemie tussen de drie is minimaal; verheffende dialogen zijn er nauwelijks. Pas na ruim een uur verschijnt Colin Farrell ten tonele, waardoor zijn aandeel niet meer dan een losse flodder is.
Twee zieners verwikkeld in een dodelijk kat-en-muisspel; spannend? Niet echt. Het plot is best aardig, maar technisch gepruts en grijs acteerwerk reduceren de film tot een povere bedoening. Veel onrust, weinig tact. Solace is een misdaadthriller die grenst aan een horrorfilm. In de figuurlijke zin van het woord, welteverstaan.
