Regie: John Maclean | Duur: 84 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
De succesvolle samenwerking tussen Martin Scorsese en Robert de Niro leverde sinds 1973 negen speelfilms op. Treden de Schotse regisseur John Maclean en acteur Michael Fassbender in hun voetsporen? Het lijkt erop, want na de korte films Man on a Motorcycle (2009) en Pitch Black Heist (2011) sloegen ze voor Slow West opnieuw de handen ineen. Het resultaat mag er zijn: Macleans eerste speelfilm is een geweldige western in een eigentijds jasje.
Het Wilde Westen, 1870. Jay Cavendish (Kodi Smit-McPhee), een 16-jarige knul van adellijke huize, reist van Schotland naar Colorado om zich te herenigen met zijn grote liefde Rose (Caren Pistorius). Zijn riskante onderneming lijkt noodlottig af te lopen, totdat hij op een dag de mysterieuze eenling Silas (Fassbender) tegen het lijf loopt. Tegen betaling is Silas bereid Jay te begeleiden om hem zo heelhuids bij zijn liefje af te leveren. Maar al snel blijkt dat behalve Jay en Silas ook anderen naarstig op zoek zijn naar Rose.
De western, een stoffig filmgenre? Misschien, maar met Slow West voorziet Maclean vergane glorie van nieuwe glans. Vooral dankzij raspaardje Michael Fassbender. Hij speelt een zwijgzame outlaw die zich als beschermheer opdringt. Gepokt en gemazeld in de overlevingsstrijd straalt Silas waakzaamheid en evenwicht uit. In crisissituaties blijft hij doorgaans kalm, geduldig lurkend aan een sigaar die zijn beschouwende mimiek accentueert. Kodi Smit-McPhee – wat een fris snuitje! – vertolkt uitstekend een onbevreesde en oprechte ziel ‘on deadly grounds’, met zijn hart als kompas. De keurig opgevoede tiener ontwikkelt zich gaandeweg tot een spirituele gids voor zijn chaperon. “Het leven is meer dan alleen overleven”, luidt Silas’ conclusie na een overigens knallende eindscène. “Dat heeft Jay Cavendish me geleerd.”
Uitbundige actie vol kruitdampen biedt Slow West niet. Natuurlijk moet het verrassende duo zien af te rekenen met premiejagers, indianenmoordenaars en ander onguur volk, maar het verhaal is en blijft uitermate sfeervol. Fijn acteerwerk (ook Ben Mendelsohn is een genot om naar te kijken), esoterisch getinte dialogen en prachtig belicht natuurschoon bezorgen de film een dromerige aanblik die om van te smullen is. En de kers op de taart? Dat is de melancholische snaarmuziek van Jed Kurzel; een kippenvel-soundtrack.
