Regie: Denis Villeneuve | Duur: 121 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
De Canadese regisseur Denis Villeneuve haat geweld en gebruikt het alleen in zijn films om de impact ervan te schetsen. Neem nu het jochie in Sicario dat zijn vader herhaaldelijk vraagt om met hem te gaan voetballen. Wanneer we hem in de laatste scène op een zanderig veldje bezig zien, is papa er niet bij. De reden van zijn afwezigheid wordt gevangen in een veelzeggend geluid: mitrailleurvuur.
Sicario draait om de welig tierende drugshandel in het grensgebied tussen de VS en Mexico. Kate Macer (Emily Blunt) is een jonge, idealistische FBI-agente die wordt gerekruteerd door CIA’er Matt Graver (Josh Brolin). Hij staat aan het hoofd van een taskforce waar ook voormalig aanklager Alejandro (Benicio Del Toro) deel van uitmaakt. In hun poging de drugsmaffia een zware slag toe te brengen beseft Kate dat ze zich in wespennest heeft gestort.
De ietwat timide Kate is het morele kompas in Sicario. Ze is eerst vooral getuige van de actie, maar wordt gaandeweg deelneemster. Door haar ogen maken we kennis met de zwijgzame Alejandro en de klassieke militair in de persoon van Matt. De doorleefde vertolking van Del Toro is prachtig. Alejandro is een getraumatiseerde geest die resoluut op vergelding aast, maar dankzij Kate (Blunt staat haar mannetje) een fractie aan zachtheid wint. De zeer subtiele aantrekkingskracht tussen hen is van meet af aan intrigerend.
De film is ook visueel hoogstaand, wat blijkt uit de sublieme kadrering en het spel tussen donker en licht. Helikoptershots leiden de kijker door een absurdistisch landschap, gemarkeerd door de Amerikaans-Mexicaanse grens. Aan de ene kant bevindt zich de grootste democratie ter wereld, aan de andere kant heerst er complete chaos. De treffende cinematografie wordt geaccentueerd door geweldige muziek van de IJslandse componist Jóhann Jóhannsson. Het nummer The Beast doet je rillen van onbehagen, Desert Music snijdt je dan weer door de ziel.
Het regent kogels in Sicario, een indringende reis door de duisterste kanten van de mens. “I think cinema is a tool to explore our shadows”, zegt Villeneuve. Die schaduwen verkende hij al in Incendies (2010), Prisoners (2013) en Enemy (2013). En nu in het misdaaddrama Sicario, wederom een kanjer van een film die je gezien moet hebben.
