Regie: Martin Bourboulon | Duur: 85 minuten | Taal: Frans | Kijkwijzer: 12 jaar
“Het afscheid verlengen is niets waard. Je verlengt niet de aanwezigheid, maar het vertrek.” De woorden van de Engelse schrijfster Elizabeth Bibesco klinken door in de openingsminuten van Papa ou maman, een film over een Frans echtpaar dat in scheiding ligt. Zowel Vincent Leroy (Laurent Lafitte) als zijn vrouw Florence (Marina Loïs) maken er geen drama van, omdat beiden inzien dat het beter is om de waakvlam te doven. Maar de situatie ontspoort volledig wanneer ze tegelijkertijd een droombaan in het buitenland krijgen aangeboden.
Noch papa, noch mama is namelijk van plan de voogdij over hun drie kinderen op zich te nemen. De keuze wordt dan maar aan henzelf gelaten; niet de enige flater die het maffe stel slaat. Hun kroost stelt voor de breuk met tien jaar uit te stellen waarop de twee ‘volwassenen’ heel ver gaan in de poging de ander op te zadelen met deze hinderlijke verantwoordelijkheid. Knotsgekke taferelen (je valt van de ene verbazing in de andere) zijn het gevolg. Veel dialogen staan dan ook bol van de zwarte humor. “Als ik niet gauw ongesteld word, maak ik mezelf van kant’, zegt dochter Emma tegen haar moeder. “Oké. Fijne dag, liefje”, luidt het achteloze antwoord van Florence.
Van respectvolle communicatie is in Papa ou maman allerminst sprake. Het gedrag van de twee puberale kemphanen is soms ronduit schaamteloos. Afgrijzen dreigt het op die momenten van de lach te winnen en de geloofwaardigheid is op den duur ver te zoeken. Neem de film dus niet (te) serieus. Het verhaal is de moeite waard door solide acteerwerk van vooral Marina Loïs die zich veelzijdiger toont dan haar tegenspeler. Verrassende cuts en dito camerastandpunten benadrukken daarnaast de lichtvoetige teneur. Al met al is Papa ou maman een vermakelijke relatiekomedie en een kolderieke parodie op (co-)ouderschap; voor sommigen allesbehalve kinderspel.
