Regie: Mike Flanagan | Duur: 104 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
Kaylie (Karen Gillan) en haar broer Timothy (Brenton Thwaites) is de gewelddadige dood van hun ouders, elf jaar terug, niet in de koude kleren gaan zitten. Tim is net ontslagen uit een psychiatrisch centrum, terwijl Kaylie een batterij aan pleeggezinnen achter de rug heeft.
Bevreesd om een herhaling van zetten en conform de belofte die ze elkaar toen deden, wil grote zus Kaylie de oorzaak van de familietragedie achterhalen. Tijdens de opname van Tim heeft Kaylie zich op het onderzoek naar de waarschijnlijke boosdoener gestort: een spiegel die zogenaamd vervloekt zou zijn. Om de bovennatuurlijke kracht van de spiegel aan te tonen, plaatsen ze hem opnieuw in hun ouderlijk huis; de toenmalige plek des onheils.
Horrorfilms gaan nog wel eens ten onder aan een matig plot, met funeste gevolgen voor het spanningselement. Oculus niet, mede dankzij goed acteerwerk. Annalise Basso (de jonge Kaylie) herbergt veel talent en verdient een dikke pluim. Ook Karen Gillan is prima als koelbloedige tante die uiterst methodisch te werk gaat. Vol bravoure begint Kaylie aan haar experiment, maar al snel verliezen zij en Tim het zicht op de realiteit. Of toch niet? Hoe dan ook, absolute blikvanger is de ingenieuze manier waarop regisseur Mike Flanagan voortdurend schakelt tussen heden en verleden. Het gegoochel met de factor tijd resulteert in een enerverende slotscène waarin de twee verhaallijnen vrijwel samenvloeien.
Ondanks dat het mysterie omtrent het duivelse stuk glas niet wordt opgehelderd, boet Oculus geen moment aan kracht in. Audiovisuele trucjes zorgen voor een paar bloedstollende momenten. De montage is daarnaast van hoog niveau, wat blijkt uit de precieze timing van de beeldwisselingen in relatie tot de griezelgeluiden. En vice versa.
Oculus ontvouwt zich als vermakelijk vakwerk dat de kijker voor een karretje met hallucinerende vracht spant. “You see what it wants you to see.” U bent gewaarschuwd.
