Regie: Tom Ford | Duur: 116 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
Peinzend zit kunsthandelaar Susan Morrow (Amy Adams) te wachten aan een tafeltje in een restaurant. Had ze voorheen haar hart gevolgd en was ze niet gezwicht voor gekrakeel in de kop, dan had de wereld er nu anders uitgezien. “I panicked and I did something horrible to him”, biecht ze eerder in de film op. Die ‘him’ is schrijver Edward Sheffield. Negentien jaar na hun breuk stuurt hij zijn ex-vrouw Susan het manuscript van zijn nieuwe roman toe: Nocturnal Animals. Een roman over het trieste lot dat Tony Hastings, zijn vrouw en dochter treft.
Edwards aangrijpende verhaal is een zwachtel om zijn gebroken hart, maar vooral een metafoor voor wat Susan hem toen heeft aangedaan. Kijk je de film slechts één keer, dan ontgaat je dat laatste waarschijnlijk. Maar bij de tweede of derde keer blijkt het schijnbaar raadselachtige Nocturnal Animals op zeer doordacht denkwerk te berusten. Schakelend tussen feit en fictie, en tussen heden, verleden en toekomst soldeert regisseur Tom Ford drie verhaallijnen tot een fascinerende legering. Door subtiel met kleur en licht te spelen voegt hij bovendien een paar significante details toe. Als voorbeeld de flashback waarin Susan, gelegen op een roodfluwelen bank, zich kritisch uitlaat over Edwards werk. Niet toevallig is het ook een roodfluwelen bank die voor altijd in Tony’s geheugen gegrift zal staan.
Het verdraaid intelligente plot gaat samen met groots acteerwerk. Jake Gyllenhaal is goed als romanticus Edward, en echt fantastisch als de door verdriet, spijt en woede gekliefde Tony. Hij en inspecteur Bobby Andes (een meesterlijke Michael Shannon) vormen een op gerechtigheid azend duo dat maling heeft aan de wet. Maar met stip op één staat Aaron Taylor-Johnson. De Britse acteur kruipt afgrijselijk sterk in de huid van de gewetenloze schooier Ray Marcus; een personage dat je met plezier zou willen wurgen.
De pen spreekt boekdelen in Nocturnal Animals, een psychologische wraakthriller die opperste concentratie en een scherp oog vraagt. De film nagelt je aan de bank, alhoewel het einde behalve droevig ook een tikkeltje onbevredigend is. Had Edward zijn trots niet beter opzij kunnen zetten? Vraagt deze verstokte dromer zich af, die ooit een schitterend verhaal schreef voor zijn grote liefde.
