Regie: Barry Jenkins | Duur: 111 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 12 jaar
Moonlight is gebaseerd op het toneelstuk In Moonlight Black Boys Look Blue van Tarell Alvin McCraney. De film gaat over de gevoelige Chiron, een jonge Afro-Amerikaan die worstelt met zijn seksuele geaardheid en plaats in de wereld. “At some point, you gotta decide for yourself who you’re going to be”, leert zijn mentor Juan (Mahershala Ali) hem.
In drie episodes volgt de kijker de sprong naar volwassenheid van Chiron, meer dan voortreffelijk gespeeld door achtereenvolgens Alex R. Hibbert, Ashton Sanders en Trevante Rhodes. Op school wordt de uiterst timide eenling met regelmaat gepest, en thuis kijkt zijn aan crack verslaafde moeder (een magnifieke Naomie Harris) nauwelijks naar hem om. De continuïteit in de eerste twee delen krijgt haar beslag in het laatste deel. De dan geharde Chiron is nog steeds die kwetsbare knul, maar nu – de gelijkenis tussen hem en Juan is overduidelijk – met de façade van een boef. “Who is you, Chiron?”, vraagt zijn ooit enige schoolvriend Kevin hem wanneer ze elkaar tien jaar later opnieuw treffen. Let speciaal op het warme, amberkleurige licht in die laatste scène. Waanzinnig mooi.
Moonlight speelt zich af in Liberty City, een ruige, overwegend zwarte buurt in Miami waar mannen de dienst uitmaken. De weergaloze cinematografie van James Laxton plus de met piano- en snaarmuziek doorspekte soundtrack zijn de poëtische laag vernis over de droevige setting en thematiek. Voeg daarbij het uitmuntende camerawerk; achter ieder shot zit een bedoeling. Of het nu is om Chirons innerlijke wereld tastbaar te maken, Juan neer te zetten als drugsdealer en warme surrogaatvader tegelijk, of om de aftakeling van Chirons moeder te verbeelden. Het is allemaal even betoverend.
Je komt ogen en oren tekort tijdens Moonlight, een drama van regisseur Barry Jenkins dat onwaarschijnlijk hoog scoort op IMDb (9.9 gemiddeld onder filmcritici), en maar liefst 284 keer werd genomineerd voor een filmprijs. Goddank zag men eind februari in Hollywood net op tijd het licht en werd Jenkins’ werk uitgeroepen tot dé film van 2016. Met recht, want vorm en inhoud van dit juweel zijn als yin en yang: volmaakt complementair.
