Regie: Christophe Barratier | Duur: 97 minuten | Taal: Frans | Kijkwijzer: 6 jaar
Wordt Clément toch nog vader in Les Choristes! Adoptievader van een dolgelukkige Pépinot. Christophe Barratier breit zo een warm slotakkoord aan deze feelgoodfilm, een bewerking van La cage aux rossignols uit 1945 van Jean Dréville. Les Choristes, goed voor twee Oscarnominaties, speelt zich net na de oorlog af en is een lofzang op de saamhorigheid.
15 januari 1949. De pretentieloze muziekdocent Clément Mathieu (Gérard Jugnot) begint op het heropvoedingsinternaat Fond de l’Étang aan een pittige uitdaging. Als surveillant krijgt hij de verantwoordelijkheid voor een groep jongens met een hoog ‘stuiterbalgehalte’. Daarbij zit directeur Rachin (François Berléand) hem voortdurend op de huid.
De docent in wie de knul springlevend is: beiden dragen de naam Clément Mathieu. In het begin van de film doet hij iets wat zijn klas niet verwacht. Hij spaart in aanwezigheid van Rachin kwajongen Le Guerrec. Verbazing bij Le Guerrec en zijn klasgenoten. Wat doet-ie nou? Ook die andere delinquent (Morhange) pikt Mathieu er direct uit. Mathieu stelt hem aan als zijn tijdelijke vervanger omdat hij op de gang een woordje wil wisselen met Le Guerrec. Maar in plaats van de bengel tot Rachin te veroordelen, verzint Mathieu een betere straf. Terug in de klas steekt hij de draak met Morhange. Voilà, de essentie van vier jaar lerarenopleiding in een paar schitterende filmminuten.
De leerlingen voor je winnen is wezenlijk, ze (zelf)vertrouwen geven een noodzakelijk vervolg. Op een avond betrapt Mathieu knaap Corbin & co met een mondharmonica, ter begeleiding van een poging tot zingen. Weer toont Mathieu zijn vakmanschap. Hij schuift zijn ego opzij (hij slikt de spottende tekst aan zijn adres) en nodigt Corbin uit om zijn ‘zangkunst’ – een schorre lama zingt nog zuiverder – ten gehore te brengen. Zo wordt het jongenskoor van Fond de l’Étang geboren.
Met Mathieu breken er dus betere tijden aan in het geïsoleerde tuchtoord. Het repressieve bewind van driftkikker Rachin, die zweert bij de slogan ‘actie-reactie’, ondervindt in ieder geval wat tegenwind. Humaniteit en educatie brengen verzachting. De trendbreuk doet de kids ontdooien en ook Mathieu’s collega’s Chabert (Kad Merad) en Langlois (sympathieke freak, fijn bijrolletje) werpen de schroom van zich af. En scharen zich meer en meer achter de kale messias. Ja, zelfs de mens Rachin lijkt voorzichtig uit zijn graf op te staan!
Les Choristes is een muzikaal juweeltje dat in Frankrijk hartstochtelijk werd omarmd. Die stevige knuffel is terecht. Ik beperk me tot het noemen van een drietal acteurs. Als eerste François Berléand. Razend knap hoe hij de hufter vertolkt, wat een kloterol. Als tweede Morhange junior (Jean-Baptiste Maunier). Lange tijd zet het met een uitzonderlijk mooie zangstem uitgeruste engelengezichtje zijn stekels op tegen vooral Mathieu. Lukt het Mathieu om hem te temmen? Ten slotte het dropje van de film: de piepjonge Pépinot (Maxence Perrin). De kleinste assistent-koordirigent ter wereld. De man ook die vijftig jaar na Fond de l’Étang Pierre Morhange verrast met het dagboek van zijn surrogaatpapa.
