Regie: Robin Wright | Duur: 89 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 12 jaar
Vluchten kan Edee niet meer. Halverwege Land, het regiedebuut van Robin Wright, loopt haar weg namelijk dood. Wright regisseert en vertolkt tevens de hoofdrol, waar dat laatste eigenlijk niet gepland was. De in Texas geboren actrice (1966) levert solide acteerwerk af in een niet over de hele linie overtuigend portret van een vrouw op zoek naar zichzelf. De film roept associaties op met het biografische drama Into the Wild uit 2007, geregisseerd door Wrigts ex-echtgenoot Sean Penn.
Na een zeer aangrijpende gebeurtenis voelt Edee zich gedwongen om haar oude leven resoluut de rug toe te keren. Ze tikt een vervallen blokhut in de Rocky Mountains op de kop en begint zo aan een ongewis avontuur. Maar de beoogde ‘expeditie naar binnen’ mondt al snel uit in puur overleven. Nadat een lokale jager (Demián Bichir) Edee van de dood heeft gered, rest haar nog maar één ding: definitief in het reine komen met het verleden.
Ik val met de deur in huis: de laatste vijfentwintig minuten redden dit drama waarvan het plot nogal week is. Een geestelijk in de kreukels liggende dame die bezinning wil en zich daartoe van alles en iedereen afzondert. Leuk bedacht, maar Moeder Natuur is haar behoorlijk vijandig gezind. En bovendien is ze met name fysiek niet gemaakt voor dit soort boude survivalfratsen, zeker als je die solo onderneemt. De eerste helft van Land wordt dan ook besloten met een herhaaldelijk geuite wanhoopskreet: “Dit werkt niet!” Glashelder.
Met de entree van godsgeschenk Miguel (Bichir) hoopte ik op meer verrassing en diepgang. Vooral dat laatste, omdat ook de zachtaardige Miguel een litteken heeft; zoiets schept toch een band. Hij werpt zich op als een mentor van Edee, die inderdaad wel een stoomcursus overleven kan gebruiken. Prima, maar als Miguel haar op zeker moment vertelt welk verlies hij heeft geïncasseerd, kapt Wright mijn inziens de scène te vroeg af. Spijtig, dit was nou hét moment geweest voor een betekenisvolle dialoog, de springplank tot verdere uitdieping van hun connectie. Het acteerwerk in Land is ruim voldoende, de dynamiek tussen Edee en Miguel had alleen een stuk pittiger gemogen.
Wat ik het verder jammer vind in Land, is dat de majesteitelijke Rocky Mountains (in werkelijkheid Alberta, Canada) als filmmotief een te magere rol spelen. Decor en narratief staan los van elkaar, er is geen echte ‘communicatie’ tussen de twee. De woestenij, in combinatie met het isolement, had zowel verhelderend als helend kunnen uitwerken voor Edee, maar in plaats daarvan schiet ze in de irritatie en de vertwijfeling. Naar Miguel toe toont ze zich jammer genoeg een emotioneel gesluierde vrouw; al met al heeft haar ego het roer iets te stevig in handen.
Doch niet getreurd: het timide drama kent een sterk slot. Edee neemt dan het heft in eigen handen en gaat op zoek naar Miguel, de man die plotseling aan haar verscheen en net zo snel weer verdween. Wat je een ruim een uur lang mist, namelijk wezenlijke uitwisseling van ziel tot ziel, vindt tijdens de laatste minuten van Land gelukkig wél plaats. Geheimen sneuvelen en tranen rollen. Waarna Edee’s corridor richting de wereld en haar menselijke bewoners weer een beetje open ligt.
