Regie: Greta Gerwig | Duur: 94 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 12 jaar
Sinds Frances Ha (2012) kan Greta Gerwig mijns inziens niet meer stuk. De actrice (1983) is hierin geweldig als aspirant-danseres Frances die in New York vrolijk struikelt over het leven. In zekere zin kun je Gerwigs regiedebuut Lady Bird de prequel van Frances Ha noemen. In Lady Bird ambieert hoofdpersoon Christine namelijk dolgraag een bestaan à la Frances: groots, en bij voorkeur in een bruisende stad.
‘Lady Bird’, zo noemt de 17-jarige Christine McPherson (Saoirse Ronan) zichzelf. Het verhaal speelt zich af in 2002 in Sacramento (Californië), waar Gerwig geboren en getogen is. Dat is niet de enige parallel tussen de film en het leven van Gerwig. Zo is de moeder van Christine verpleegster, het beroep dat Gerwigs moeder (die trouwens Christine heet) ook lange tijd uitoefende. En net als Lady Bird zat Gerwig op een katholieke meisjesschool en droomde ze hardop van New York. Is Sacramento dan echt zo soul-killing als Christine stelt? Gerwig: “I wanted to make a love letter to Sacramento as seen through the eyes of someone who can’t appreciate how beautiful it is until she’s going away to someplace else.”
Christine McPherson, puber met groeipijnen – een verkapt pleonasme? In tegenstelling tot Gerwig (“I was not like Lady Bird”) is Christine excentriek. Ze verft haar haren en is een flapuit. Het meest tegen haar moeder Marion (Laurie Metcalf). In economisch barre tijden (vader McPherson wordt ontslagen) moet ze keihard werken om de eindjes aan elkaar te knopen. En dan ook nog een rebelse tiener aan je zijde! Heerlijk gebekvecht enerzijds, kwetsbare uitwisselingen anderzijds. Het kenmerkt de omgang tussen moeder en dochter die – prima casting – verdraaid veel op elkaar lijken. Maar hoe luid hun woordelijke strijd ook klinkt, voortdurend hoor je de liefde neuriën. Het is de balans tussen die twee waardoor Lady Bird zo charmeert.
Heb je Frances Ha gezien, dan zal Lady Bird aandoen als een prettig soort déjà-vu: Gerwigs regiestijl is vergelijkbaar met haar spel in Frances Ha. Dartel, oprecht. Uniek is de voor vijf Oscars genomineerde film echter niet; het acteerwerk is uitstekend, maar het plot ligt erg voor de hand. Een geslaagd, semi-autobiografisch portret van een bont beestje dat, eenmaal uitgevlogen, beseft dat thuis niet eens zo’n slecht nest was.
