Regie: Michael Axelgaard | Duur: 91 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
Britse zomers zijn doorgaans niet de zonnigste. Zo ook in Suffolk, een graafschap gelegen aan de Engelse oostkust. Twee stelletjes lappen in Hollow de regen aan hun laars en besluiten er een gezellig weekend door te brengen.
De vier (Emma, Scott, James en Lynne) betrekken het huis van de overleden opa van Emma; een optrekje dat al snel de morbide geheimen van de directe omgeving prijsgeeft. Een oud klooster en een holle boom zouden in het verleden verantwoordelijk zijn geweest voor een serie mysterieuze zelfmoorden. Het jolige viertal neemt dit aanvankelijk niet serieus, maar gaat geïntrigeerd door de legende toch op onderzoek uit.
Waar het begin nog aardig is, ontwikkelt het vervolg zich tot een tamelijk chaotische opeenvolging van losse flarden waarbij het plot niet uit de verf komt. De rafelige structuur wordt versterkt doordat de film het uiterlijk van een amateurmovie heeft; één van de groepsleden legt telkens via de camcorder de gebeurtenissen vast.
Spannend is het geen moment, omdat de dialogen flinterdun zijn en vooral vertwijfeling ademen. “What the fuck was that?” en “Did you hear that?” zijn terugkerende kreten die eerder irriteren dan dat ze de spanning bevorderen. De sinistere omstandigheden stellen de groepscohesie logischerwijs flink op de proef, waardoor het geheel verzandt in een soort mislukte horrorversie van Goede Tijden, Slechte Tijden. Uiteraard vloeit er bloed, maar aan wat of wie de vier losbollen precies ten prooi vallen, blijft in nevelen gehuld. Het abrupte einde laat de kijker bovendien tal van vraagtekens.
Hollow – de titel dekt de lading volledig – is bepaald geen griezelfilm, maar helaas niet meer dan een griezel van een samenraapsel.
