Regie: Stella Van Voorst van Beest | Duur: 82 minuten | Taal: Nederlands | Kijkwijzer: AL
Facebook, Instagram, Twitter. In het beste geval zijn de sociale media opstapjes naar verbinding, maar laten we eerlijk zijn: veel gebruikers maken er vooral praalwagens van. Kijk mij nou eens! Ware verbinding? Daar heb je die speeltjes helemaal niet voor nodig, een goed hart volstaat. Het ontroerende bewijs levert Stella Van Voorst van Beest in haar documentaire Goede Buren.
Rotterdam, 2013. De stad is in shock. Tien jaar na haar overlijden vinden agenten Bep de Bruin in haar woning, nadat bouwvakkers alarm hebben geslagen. Tien jaar lang dood, maar niemand die de Rotterdamse had gemist. Rillingen.
Het overkwam Bep, maar het had ook Jan (81) of Til (85) kunnen overkomen. Jan is in zeven jaar tijd nauwelijks de deur uit geweest. De wasmachine legen of de traplift nemen; dagelijkse dingen zijn voor hem een hele opgave. Til is nog wel redelijk ter been, heeft een sterke wil, maar accepteert geen hulp. En met haar twee kinderen heeft ze geen contact meer. Als haar hondje Sandy (“mijn kind”) in godsnaam maar niet doodgaat, betrap ik mezelf op doemdenken. Hetzelfde geldt voor Jans hond Skip die, nadat zijn baasje in het ziekenhuis is beland, als een kind zo blij is om hem weer te zien.
In de strijd tegen eenzaamheid onder ouderen formuleert de gemeente Rotterdam een schitterend, en naar blijkt ook doeltreffend, antwoord: Ada (59) en Wilma (70) leggen vrijwillig huisbezoeken af. In Goede Buren gaat de kijker op stap met de twee buurvrouwen, die zonder blikken of blozen de camera trotseren. Nuchtere tantes met een praktische inslag. En met een zalig gevoel voor humor. Wilma, in gesprek met Til: “Mijn schoonmoeder is ook een pokkewijf”. Vette grijns.
Maar zitten Til en Jan wel te wachten op hulp? En waar ligt de grens tussen zorgen voor en bemoeien met? Beide oudjes ontkennen hun eenzaamheid. Lees: zijn liever alleen dan dat ze zich kwetsbaar opstellen. Jan krijgt dagelijks iemand van Thuiszorg over de vloer, hunkert naar wat meer reuring, maar voelt zich niet senang tijdens een zeldzaam bezoekje aan de soos. Het is vooral dan, nota bene in gezelschap, dat zijn eenzaamheid zich het meest openbaart.
“Met Facebook ben je verbonden en deel je alles met iedereen in je leven.” Sociale media, de smeerolie van onze beschaving? Ammehoela. Ze stompen eerder af, doen je vergeten waar het echt om draait. Echter, de weg terug bewandelen is eenvoudig: niet lullen maar poetsen. Er gewoon voor de ander willen zijn. In het juweeltje Goede Buren gaan Ada en Wilma ons voor op die weg, die veel meer verbinding oplevert dan 24 uur per dag online te zijn.
