Regie: Charlotte Le Bon | Duur: 100 minuten | Taal: Frans & Engels | Kijkwijzer: 12 jaar
L’enfant est mort, vive l’enfant. Het kind is dood, leve het kind. Dat is Falcon Lake in een notendop. De film, een vrije adaptatie van het stripboek Une Soeur van Bastien Vivès, gaat over het kind dat ‘sterft’. De Frans-Canadese actrice Charlotte Le Bon zet die thematiek in haar regiedebuut symbolisch kracht bij: via het shot van een dood hert. Als de protagonist in de film ‘s nachts na een feest terugloopt naar huis, kijkt hij langdurig naar het levenloze, jonge dier.
De 13-jarige Bastien is met zijn ouders en kleine broertje op vakantie. Ze verblijven in een huisje aan een meer (Falcon Lake) in de Canadese provincie Québec. Daar leert Bastien de oudere Chloé (16) kennen, de dochter van zijn moeders beste vriendin. Bastien raakt onder de indruk van de eigenzinnige Chloé, die hem vertelt over een tiener die ooit onder geheimzinnige omstandigheden omkwam in het meer en van wie de geest nog altijd zou rondwaren.
Tijdens de film valt me de analogie op tussen Bastien en het personage Rémi uit het hartverscheurende Close (2022), onlangs genomineerd voor een Oscar. Beide knullen zijn beslist geen haantjes-de-voorste. Net als Rémi is Bastien dromerig, bedachtzaam in zijn doen en laten. Voetje voor voetje gaat hij het water in, waar Chloé enthousiast van de steiger springt. “Ik ben vroeger bijna een keertje verdronken”, verdedigt Bastien (Joseph Engel) zich. Le Bon ontdekte Engel zelf, op een filmfestival waar ze L’homme fidèle (2018, met Engel erin) zag. Het was ‘liefde op het eerste gezicht’, aldus Le Bon.
Joseph Engel werd ontdekt, Sara Montpetit (Chloé) solliciteerde met succes door een video in te sturen. Ze speelt een puber pur sang. Madame is ongegeneerd humeurig, botst met het (ouderlijk) gezag en trekt volledig haar eigen plan. Uiterlijk is het een markant dametje: lang donker haar, grote donkere ogen, dikke zwarte wenkbrauwen. Maar de lijnen in haar gelaat zijn delicaat. Chloé de tienerheks. Ze merkt dat Bastien tegen haar opkijkt en deelt af en toe een onschuldig plaagstootje uit. Of jaagt hem de stuipen op het lijf.
Ze komen elkaar iets brengen, Bastien en Chloé. Bastien zet dankzij Chloé een stap richting de volwassenheid. Chloé heeft die al gezet, maar voelt zich eenzaam. Ze doet stoer (fles wijn aan de mond, sigaretje erbij), maar dat vertoon is voor de bühne. Een paar oudere jongens, die haar steeds weten te vinden, zijn alleen geïnteresseerd in haar lichaam. Het zijn alfamannetjes, leeghoofden met een grote mond. Bastien heeft een heel andere bedrading. Hij is zacht en beroert Chloé met de kinderlijke onschuld die ze in hem ziet, die ze ervaart als ze samen zijn.
Chloé is als een grote zus voor Bastien. Het verschil in rijpheid tussen hen is manifest, toch groeien ze gaandeweg naar elkaar toe. Chloé zoekt hem actief op, betrekt hem bij haar vrienden. Eigenlijk is ze liever met hem dan met andere jongens. Het feest is een betekenisvol moment binnen zijn ‘ontgroening’. Ten eerste omdat iemand de fysieke gelijkenis tussen hem en Chloé opvalt (en benoemt), maar vooral door wat er na feest gebeurt. Bastien kijkt als gebiologeerd naar het hertje, even later bekijkt hij zichzelf in de spiegel. Heb ik bloed op mijn gezicht? Zit mijn haar wel goed? Het kind Bastien is niet meer.
Falcon Lake gaat over liefde die voorzichtig ontluikt. Het verhaal speelt zich in zijn geheel af op het platteland. De sfeer is dan ook zalig landerig. Moeder Natuur, in vol zomerornaat, bepaalt het ritme en Le Bon gaat daar perfect in mee. Ze neemt de tijd om het schoon bij de kijker in te prenten. Via lang aangehouden shots en door te variëren in contrast. Nachtelijk onweer, crèmekleurige wolkenluchten, loofbos dat ‘dobbert’ in het donkere, zonovergoten water: de film brengt je in vakantiemodus, vertraagt de klok. Spits bovendien de oren en je hoort ook het onmiskenbare geluid van la cigale.
Een belangrijk aandeel in de pretentieloze weergave die Le Bon realiseert met Falcon Lake, komt op het conto van cameraman Kristof Brandl. Hij laat je Chloé zien door de ogen van Bastien. Haar wapperende haren, haar rug (close) tijdens de scène in bad, een glimp van haar borsten. Brandl zit er telkens bovenop met de lens, hij is zowel de creator als de bewaker van de rust. Het spookachtige aan de film (dat blijft overigens erg beperkt) is vooral te danken aan het slotstuk, waarin Bastien – alles voor de liefde – zijn watervrees overboord zet. Sterk en ‘ongrijpbaar’ is de muziek onder de beelden, van componiste Shida Shahabi.
Zo’n tien jaar lang werkte Charlotte Le Bon (1986) als actrice, maar meer dan eens was ze teleurgesteld in het eindresultaat van de films waarin ze speelde. Dat het stukken beter kan, bewijst ze met een verhaal dat aanvoelt als een zwoele zomerbries. Falcon Lake is een ode aan (het) jong zijn. Een film over de man die geboren wordt uit de jongen. Een zweem van melancholie is dan ook voelbaar. Immers, de laatste liefde beklijft, maar de allereerste blijft je het langst bij.
