Regie: Kyle Balda, Pierre Coffin & Eric Guillon | Duur: 89 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 6 jaar
In Despicable Me (2010) is Gru schurk en surrogaatpapa tegelijk en in Despicable Me 2 (2013) stapt hij ook nog eens in het huwelijksbootje. Zijn vrouw Lucy (stem van Kristen Wiig) en dochtertjes Margo, Edith en Agnes keren allen terug in Despicable Me 3. Aan kolderieke momenten en halsbrekende toeren geen gebrek in deze sequel, waarmee het enige pluspunt meteen is genoemd.
Gru’s vredige bestaan wordt verstoord wanneer zijn krengerige moeder hem vertelt dat hij een tweelingbroer heeft: Dru. Met enige moeite weet hij Gru te verleiden tot een laatste boevenstreek: het stelen van een reusachtige diamant. Daarbij krijgen ze concurrentie van Balthazar Bratt, een voormalig kindsterretje dat uit de gratie is geraakt.
Despicable Me 3 is feitelijk een herhaling van zetten. Zo lijkt Balthazar Bratt erg op nerdy kwajongen Vector, Gru’s kwelgeest in de eerste film. Middels enorme bellen klapkauwgom – hoe verzin je het? – dwarsboomt de gefrustreerde vlegel zijn tegenstanders, waarbij ook Hollywood het moet ontgelden. Verder is kopstuk Gru minder prominent aanwezig omdat Dru zijn rol overneemt; het was slimmer geweest om stemacteur Steve Carell voor alléén Gru te reserveren. En dan is er nog Agnes, wier eindeloze eenhoorn-obsessie maakt dat ze in dit derde deel niet meer dat knuffelkindje van weleer is. Zint haar iets niet, dan gaat ze (bekend inmiddels) keihard gillen. Ten slotte zorgen ook de gele knechtjes voor weinig vertier. Ze blijven nogal op de achtergrond en opereren vooral als collectief. Hun onderlinge grollen, op de vingers van één hand te tellen, zijn slap.
Negentig minuten lang is het verdacht stil in de bioscoopzaal, waar originaliteit en humor de grote afwezigen zijn op het witte doek. Is het gezapige Despicable Me 3 een incident of is de toverformule nu echt uitgewerkt? Volgend jaar zomer volgt deel 4, maar het plot ervan riekt opnieuw naar oude wijn in nieuwe zakken.
