Regie: Jean-Marc Vallée | Duur: 101 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 12 jaar
De snoepautomaat in het ziekenhuis hapert, dus kan Davis Mitchell (Jake Gyllenhaal) fluiten naar zijn zakje M&M’s. “Vervelend, want ik had honger. En mijn vrouw was net overleden.”
Hij heeft nooit van Julia gehouden, biecht hij later een wildvreemde op. Alsof we dat nog niet wisten: al tijdens de openingsscène (het echtpaar in de auto) is het een dooie boel. Geleuter over een lekkende koelkast gaat een fataal auto-ongeluk vooraf. Effectenmakelaar Davis komt er zonder kleerscheuren vanaf en besluit kort na haar dood zich schriftelijk te beklagen bij de fabrikant van de snoepautomaat. Zijn brief komt terecht bij Karen Moreno (Naomi Watts) die op de klantenservice werkt. Geraakt door zijn uitvoerige en zeer persoonlijke verhaal trekt Karen de stoute schoenen aan.
Een diepe vriendschap hebben Davis en Karen in ieder geval niet. De chemie ontbreekt. Hun gesprekken springen van de hak op de tak en zijn emotioneel onvolwassen, waardoor de oprechtheid ver te zoeken is. Het spel van Watts is vlak, dat van Gyllenhaal ronduit teleurstellend. Hij vertolkt een hopeloos afgestompt figuur dat plotseling dingen uit elkaar gaat halen of slopen. Eerst moet de koelkast eraan geloven, later ontleedt hij een cappucinoapparaat. Zelfs zijn eigen huis slaat hij kort en klein. Want “een gebroken hart repareer je net als een auto”, luidt het advies van zijn schoonvader Phil (Chris Cooper). Een manke metafoor, illustratief voor de infantiele uitingen in de film. Slechts twee dialogen zijn de moeite waard. In beide gevallen is Karens zoon Chris (Judah Lewis) betrokken. Zijn optreden als brutale puber die worstelt met zijn geaardheid is sterk.
Je vraagt je tijdens Demolition voortdurend af wanneer de film nou eindelijk eens begint. Davis’ zelfrealisatie is net een haperende snoepautomaat. Hij is en blijft een oersaaie man wiens stemgeluid bovendien slaapverwekkend is. Pas tegen het einde, wanneer hij berouw toont en beseft dat hij wel degelijk van Julia heeft gehouden, vloeien er ineens traantjes. Een frommeldoelpunt dat uit de lucht komt vallen. Beperk je daarom tot de trailer, dat scheelt je honderd minuten kleurloos drama.
