Regie: Matt Palmer | Duur: 101 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
Marcus en Vaughn zijn aangeschoten wild in Calibre. En ze eindigen als ratten in de val. Een ijskoude-rillingen-scène is de ontknoping van deze spannende Netflix-thriller waarin met name Jack Lowden (Vaughn), winnaar van de BAFTA Scotland Award voor Beste Acteur, uitstekend voor de dag komt.
Ooit zaten Marcus (Martin McCann) en Vaughn op dezelfde kostschool. Om hun banden aan te halen nodigt Marcus Vaughn uit om een paar dagen te gaan jagen in de Schotse hooglanden. Het tripje loopt uit op een tragedie wanneer Vaughn, die geen enkele jachtervaring heeft, een hert ziet en als eerste de trekker overhaalt. Raak, maar géén schot in de roos.
Eden Lake, uit 2008. Toevallig ooit gezien? Tijdens die film over een stelletje dat een kampeeruitje in een nachtmerrie ziet eindigen, overkwam me iets zeer ongewoons: ik moest bij momenten de ogen echt dichtknijpen omdat de beelden me te indringend werden. Calibre is de lightversie van Eden Lake en speelt zich ook af in een landelijke omgeving. Belangrijker is nog dat de lokale bevolking de stadse ‘indringers’ van meet af aan vijandig tegemoet treedt, net als in Eden Lake.
Want warm verwelkomd worden Marcus en Vaughn niet door de ‘locals’, die wonen in de door de economische misère uitgeholde dorpjes waar, op die ene kroeg na dan, verder geen ruk te beleven valt. De eerste avond van hun verblijf gaan de twee schoolvrienden indrinken in zo’n rokerig drankhok en binnen de kortste keren hebben ze mot. De zaken worden dan nog gesust door ‘Grote Smurf’ Logan (Tony Curran, altijd fijn om naar te kijken), maar de toon is gezet.
Nog niet bekomen van de overvloedige alcohol gaan de heren de volgende dag op pad. Na het fatale voorval – what are the odds? – gaat zo ongeveer alles fout wat fout kan gaan. Marcus pakt namelijk direct de regie, maar begaat ook blunders. Marcus leidt, waar Vaughn voornamelijk lijdt. Lowden is zeer goed als een lieve, hevig in de war zijnde knul die zich laat meeslepen door de arrogante Marcus. Uitgerekend Vaughn is het die als eerste wordt ingerekend en alles opbiecht. Die sterke scène wordt gevolgd door een evenzo indringend slotakkoord. “Right is a long way gone”, praat Logan in op Vaughn die zich voor een afschuwelijk dilemma ziet gesteld.
Scenario en acteerwerk vormen het geraamte van een film. In Calibre zijn die twee uitstekend verzorgd. Kijk je daarnaast kritisch naar zaken als camerawerk, belichting en montage, dan past maar één conclusie: het ensemble maakt Calibre tot een voltreffer. Alle lof voor regisseur en scenarist Matt Palmer die je in zijn eerste (!) speelfilm meeneemt in een emotionele achtbaan.
