Regie: Philippe de Chauveron | Duur: 97 minuten | Taal: Frans | Kijkwijzer: 6 jaar
In Bon Dieu! staan vader Claude (Christian Clavier) en moeder Marie (Chantal Lauby) aan het hoofd van een welgesteld Frans gezin. Ze zijn keurig katholiek en bovendien de trotse ouders van vier knappe dochters. Drie van hun vier dochters (Isabelle, Odile en Ségolène) zijn echter getrouwd met respectievelijk Rachid (een Arabier), David (een Jood) en Chao (een Chinees). Nauwelijks te dulden voor pap en mam die hopen dat hun jongste dochter Laure met een katholieke vent op de proppen komt. Goddank heeft Laure goed nieuws: ze gaat trouwen met ene Charles.
Bon Dieu! borduurt vrolijk voort op het thema in de kaskrakers Bienvenue chez les Ch’tis (2008) en Intouchables (2011), namelijk het doorbreken van stereotypen ten aanzien van een afwijkende afkomst, moraal of geloofsovertuiging. Vooroordelen zijn onlosmakelijk verweven met het menselijk DNA, maar vooral de mannelijke personages in de film bezondigen zich aan clichématige opmerkingen. Het plot steunt hoofdzakelijk op de verschillen die onophoudelijk benadrukt worden. Jammer, want het reduceert de personages tot karikaturen en doet de grappen soms wat geforceerd overkomen.
Tot overmaat van ramp is aanstaande schoonzoon Charles evenmin van katholieke huize en zijn vader bovendien een griezel pur sang. Voor Claude (in werkelijkheid een conservatieve racist) en zijn steeds depressievere vrouw is de maat vol. Eén van de schoonzonen verzint hierop een list opdat het huwelijk tussen Charles en Laure nimmer voltrokken zal worden.
Dankzij de interventie van twee moeders heeft de liefde in Bon Dieu! gelukkig het laatste woord. Alle plooien worden rap gladgestreken en dus eindigt deze feelgoodmovie met feestgedruis, gelardeerd met woorden van tolerantie en verzoening. Lekker dik aangezet en zwanger van de moraal. Geen haan die ernaar kraait, want zolang twee mensen dolgelukkig zijn met elkaar en de eenheid in verscheidenheid zegeviert, tellen maar twee woorden: Vive l’amour!
