Regie: John Krasinski | Duur: 97 minuten | Taal: Engels | Kijkwijzer: 16 jaar
John Krasinski keert terug als acteur in A Quiet Place Part II. Het is een kortstondig optreden van de man die ook weer de regie in handen heeft, want zijn personage (Lee Abbott) sterft in A Quiet Place (2018) een heldhaftige dood. Hoe hij dan toch van de partij kan zijn? Omdat deze sequel begint met dag 1, terwijl deel 1 met dag 89 opent. Deel 2 start met de dag waarop de aliens de aardbol aandoen. En dat gaat bepaald niet geruisloos.
Daarmee tapt dit vervolg direct uit een ander vaatje: binnen 5 minuten is de chaos namelijk compleet. Voordeel is dat je wordt meegezogen in het verhaal. Maar waar het nu direct ‘even Apeldoorn bellen’ geblazen is, duurt het in de eerste film feitelijk tot de slotscène eer de scherphorende wezens zich in vol ornaat tonen. Het gemis van zo’n lange, onheilspellende aanloop is de voornaamste reden dat part II minder intrigeert dan het eerste deel.
Na ongeveer 15 minuten behoren de gebeurtenissen van dag 1 tot het verleden en gaat het verhaal verder waar deel 1 eindigde: in het huis van de Abbotts. Al snel verplaatst het decor zich vervolgens, want het tot vier leden gereduceerde gezin (moeder Evelyn, haar baby en haar twee kinderen Regan en Marcus) besluiten hun heil elders te zoeken. Maar uiteraard zit het buitenaardse geboefte hen binnen de kortste keren op de hielen. Waarmee deel 2 zich ontvouwt tot een soort kat-en-muisspel, terwijl het in deel 1 vooral ging om ‘verstoppertje spelen’.
Cillian Murphy (als Emmett) vervangt in zekere zin de weggevallen Krasinski, maar Emmett is niet te vergelijken met Lee. Murphy vertolkt geen vaderfiguur, eerder een zwerver die Evelyn en haar kroost tijdelijk duldt in het hol waar hij zit ondergedoken. Wanneer Regan een list bedenkt om de aliens te slim af te zijn, vangt ze dan ook bot bij Emmett. Dan maar alleen op pad, denkt de dappere dame. De parallel met deel 1 is evident: ook nu valt het gezin uit elkaar, maar dat gegeven voelt beduidend minder dramatisch aan omdat de emotionele band tussen Emmett en de Abbotts afwezig is. Emmett is een bange zeur, niet de liefhebbende vader die Lee was.
Murphy’s spel is oké, maar meer ook niet. Emily Blunt (Evelyn), Millicent Simmonds (Regan) en Noah Jupe (Marcus) zijn daarentegen wel ‘eyecatchers’. Blunt doet haar geweldige spel in deel 1 nog eens dunnetjes over. En Simmonds, als kind reeds doof door een overdosis medicatie, staat nu meer centraal dan in de eerste film, maar ze betaalt die eer ruimschoots terug. Knap wat de jonge actrice laat zien in een rol die aan Lee doet denken: die van het krachtige gezinshoofd. Het is dankzij een een-tweetje tussen haar en Marcus, op het einde van de film, dat de wezens het nakijken hebben. Voorlopig dan, want deel 3 zit in de pijplijn.
Héél stil ben ik niet van A Quiet Place Part II. De film zal je niet bijblijven vanwege het plot, noch door de ontknoping ervan (die een belletje doet rinkelen). Maar ga toch naar de bios, want er is genoeg moois te zien. Goed acteerwerk, een paar knetterende jump scares en ook de locaties spreken tot de verbeelding. Een krakend huis, weggestopt tussen de maïsvelden, werkte al prima. Maar het sinistere decor waar de arme Abbotts dit keer terechtkomen? Brr.
